De liefde voor muziek heb ik meegekregen vanuit huis. Opgegroeid in de jaren ’60 en ’70 en met oudere broers en zussen en een zeer muzikale vader, stond er bij ons altijd muziek op. Was het niet de radio, dan wel Top Pop of het Duitse tv-programma Disco met Ilja Richer. Ook de Schlagers vlogen ons links en rechts om de oren. Zo gingen we uit ons dak bij Bad Moon Rising van Creedence Clearwater Revival, iets later weer bij Du van Peter Maffay. Zo ging het en zo hoorde het. Af en toe nam ons pa plaats achter het orgel en speelde de sterren van de hemel. Pa’s grote liefde was de operettemuziek. Getuige zijn dirigentschap bij een operette koor en dirigent en oprichter van het Denekamps mannenkoor in 1963.
Als je mij een beetje kent dan weet je dat ik 2 muzikale voorkeuren heb, de Limburgse band Rowwen Hèze en de Drentse zanger Daniel Lohues. Beiden zingen ze in het dialect. Gelukkig mag ik deze “liefde” delen met mijn vrouw Elise. Hoe mooi is dat. Samen trekken we dan door het hele land om ze te zien. Zo komen we zowel RH als Daniel jaarlijks meerdere malen tegen. Het is voor mij meer dan een muzikale voorkeur, het is pure liefde. Hoe dat voelt zal ik je proberen uit te leggen.
De liefde voor beiden is ontstaan toen ik nog een radioprogramma had bij de lokale omroep. Heel voorzichtig begon ik jaren geleden de nummers van RH en van Daniel te draaien zonder daar nog de diepe betekenis van te voelen. RH was voor mij, en velen die er niks van begrijpen in Twente, dat feestbandje uit Limburg en Daniel Lohues was dat niet die zanger van Skik dat bandje met die fiets uit Drenthe. Klopt, dat was het toen nog, tenminste dat dacht ik. Ik kocht de cd’s van beiden en ontdekte toen de ware aard van zowel Rowwen Hèze als van Daniel Lohues.
Rowwen Hèze kenmerkt zich vooral vanwege de verscheidenheid aan liedjes, texmex, polka’s en breekbare ballades uit de Peel. Vooral die laatste categorie maakt dat ik de band al jaren volg. De teksten van RH (meestal geschreven door zanger Jack Poels) hebben vaak betrekking op het leven, je omgeving, de natuur maar ook zwaardere thema’s.
Mooie voorbeeld is bijvoorbeeld “de neus omhoeg” die over de dood gaat:
Groete parade latste ier-betoen,
doezende minse of hiel gewoen.
Op zoaterdaag merge haj heej nog gewerkt,
’t leave ging verder ’t haj niemand gemerkt.
Neet mier an denke ’t het toch gen nut,
want vanaaf ’t begin zien ow kaarte geschud
De “Peel in brand” gaat over een jeugdherinnering, die vooral voor mij als man van de sterren, maan en planeten heel herkenbaar is:
‘Toen ik nog hiel klein waas
En van ’t leave niks begreep
Allien mar speulde oot en sleep
Toen ik nog zo klein waas
Dat ik op de tiene mos goan stoan
Um te kieke nar de moan
De witte streepe in de lucht
Ge kneept ow oege half dicht
Elke wolk waas ’n gezicht
Het lied “vlinder” gaat over de moord op de 11 jarige Nicky Verstappen:
Met de pyjama in un tent.
Elf joar, al enne groete vent.
Hof niks mier te liere, wet ut allemoal allang.
Allien ut onbekende makt um bang.
Muge danse op ’t druuge graas.
Dezelfde daag als anders, zoals ’t altied waas.
Ut volle licht, de schemering, d’n oavend als ’t dimt.
En enne vlinder mej noa boave nimt.
Daniel Lohues (Erica, Drenthe) is mijn muziekbroeder. Bij bijna elk liedje denk ik dat hij het over mij heeft. Op Fietse, wat hij schreef toen hij nog bij Skik zat, gaat gewoon over mij. Vervang de Drentse dorpen en velden met de dorpen en velden in Twente en je ziet mij fietsen! Als fietser is dit mijn lijflied, het gaat over mij, dit ben ik, zo fiets ik en zo voel ik me.
Wie döt mij wat, wie döt mij wat.
Wie döt mij wat vandage ‘k.
Heb de banden vol met wind.
Nee ik heb ja niks te klagen.
Wie döt mij wat, wie döt mij wat.
Wie döt mij wat vandage.
‘k Zol haost zeggen, jao het mag wel zo.
Hier kom ik weg gaat over, ja de titel zegt het al:
Hier kom ik weg, veur mien hiele leben.
Ben ‘k met dizze horizon verweben.
Hier kom ik weg, hier stiet ons huus.
Bliekbar kom ik daor altied weer terecht.
Hier kom ik weg.
Daniel Lohues trekt volle theaterzalen, en hoort inmiddels bij de meest succesvolle liedjes makers van Nederland.
De muziek van Rowwen Hèze en Daniel Lohues is dus veel meer dan “leuk”. Als wij bij het jaarlijkse slotconcert van Rowwen Hèze zijn in America (Limburg, hun thuishaven, over 3 dagen 25.000 man in de tent) dan voel ik me Limburger! Niet voor niets kwam uit een onderzoek naar voren dat de grootste bindende factor in Limburg Rowwen Hèze is! Datzelfde gevoel heb ik bij Daniel Lohues. Hij zingt over ons, het platteland, over mij. Het gaat tot in het diepst van mijn ziel. Aan heel veel liedjes hangt een persoonlijke herinnering, een gebeurtenis of een persoon die er niet meer is.
Mijn persoonlijke favorieten zijn November van Rowwen Hèze en Op Fietse van Daniel Lohues (Skik). Ik kan je verzekeren dat wanneer ik mijn laatste adem heb uitgeblazen (wat hopelijk nog heel lang op zich laat wachten) dat je deze twee liedjes gaat horen.
Tot op het bot en tot diep in mijn hart ben en voel ik me Rowwen Hèze en Daniel Lohues, mijn muziekbroeders! Veur altiet!
